One-shot #1

Witajcie! Była prośba o napisanie czegoś związanego z drugą częścią, a ja powiedziałam, że zrobię to po wyjściu DVD. Mam jednak niespodziankę dla Was! Apollo postanowił dać mi natchnienie i w ten sposób w ciągu zaledwie piętnastu minut narodził się ten oto one-shot. Jak dobrze wiecie, nie jestem wielką fanką drugiej części Krainy Lodu. Z tego powodu nie czuję się najlepiej pisząc w oparciu o nią. Być może jeszcze do tego nie dojrzałam, bo nie da się ukryć, że Frozen II to jest do końca film łatwy, miły i przyjemny. Mimo tego stwierdziłam, że spróbuję i zobaczę jak wyjdzie. Teraz, na świeżo, póki nie ma jeszcze za dużo fanfick’ów z drugiej części. Kiedy jeszcze mam szansę napisać coś oryginalnego. Akcja ma miejsce oczywiście po wydarzeniach z Krainy Lodu II. Zapraszam do czytania!

Urodziłam się jako księżniczka Elsa z Arendelle. Następczyni tronu. W wieku dwóch lat, kiedy pokazały się moje moce, zaczęto mnie nazywać Obdarowaną. Miałam władzę nad śniegiem i lodem. Rok później, gdy na świat przyszła Anna, zostałam siostrą. Właśnie to stało się dla mnie najważniejsze  przez kolejne lata. Po „incydencie z magią”, jak to zwykł mawiać mój ojciec, przekształcono mnie w swego rodzaju ducha. Dla mojej siostry, dla moich poddanych, dla całego świata byłam jedynie duchem dawnej księżniczki. Nie pokazywałam się publicznie. Niektórzy ludzie zaczęli mówić o mojej rzekomej śmierci. Byłam legendą, opowieścią. Taką nazwę nosiłam przez  ponad dekadę. Po śmierci rodziców stałam się sierotą, by następnie założyć koronę i uzyskać tytuł królowej. Władczyni Arendelle. Przez moment byłam wiedźmą, lecz na Lodowym Wierchu coś się zmieniło. Przeobraziłam się w Królową Śniegu. Sama rządziłam własnym losem. Przez krótką chwilę, bo zanim się spostrzegłam zostałam morderczynią… i więźniem w swoim zamku. Uciekinierka, skazana, ofiara, zabójczyni Anny. Ułamek sekundy i nagle znów byłam siostrą, znów byłam królową, znów byłam kochana. Odgrywałam rolę, do której przygotowywałam się od dzieciństwa i byłam szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa.  A potem przyszedł głos, który zmienił mnie po raz kolejny w ducha. Jednak w zupełnie inny sposób, w Piątego ducha – most łączący świat magii ze światem ludzi. Już nie byłam królową. Już nie byłam definicją słowa siostra. Byłam sobą. Coś wspaniałego. Czułam się dobrze przez rok, dwa lata, pięć lat, dekadę… Ale minęło już pół wieku. I nie czuję się dobrze. Po jakiś siedmiu latach zauważyłam, że się nie starzeję. W Zaklętej Puszczy zyskałam nieśmiertelność. W pierwszej chwili myślałam, że to dar. Dostałam coś o czym marzą tysiące ludzi. Teraz wiem, że to przekleństwo. Zaczęło się od ludzi stąd. Od Northuldry. Pierwsza odeszła od nas Yelana. To było coś naturalnego. Była starsza ode mnie. Wierzyłam, że odnalazła spokój wśród duchów natury. Żyłam dalej. Następny był Ryder. Zmarł podczas wspinaczki. Spadł w przepaść. Jego śmierć uderzyła mnie mocnej. Uważałam, że jest niesprawiedliwa. Przez miesiące oskarżałam Skalne Kolosy, że mu nie pomogły. Choć były w stanie. Wiedziałam to. Trwało to długo, ale pogodziłam się z jego śmiercią. Pogodziłam się z duchami i odzyskałam równowagę. Zrozumiałam, że pewnych rzeczy nie można zmienić, dlatego wiadomość o przejściu porucznika Mattiasa w wieczny sen mnie nie poruszyła. Tak samo w przypadku Gerdy i Kaja. Uodporniłam się na śmierć. Tak myślałam. Jednak nic nie mogło przygotować mnie na to co nastąpiło później. Jesienią 1890 roku Kristoff zachorował. Bez zawahania ruszyłam do Arendelle. Razem z Anną przeszukałyśmy prawie cały kontynent i zebrałyśmy w królestwie najlepszych lekarzy. Na marne. Król zamarł wraz z nadejściem nowego roku. Nie doczekał się żadnego potomstwa. Moja siostra poroniła dwie ciąże, a teraz straciła męża. Była zrozpaczona. Przestała jeść i pić. Przestała wychodzić ze swojej komnaty. Jej jedynym filarem byłam ja. W tej sytuacji postanowiłam przenieść się do Arendelle na dłużej. Kierowałam duchami na odległość. Zaczęłam za to kierować państwem. Anna nie umiała podołać swoim obowiązkom w obecnym stanie. Znów byłam siostrą. Znów byłam królową. Mój widok wprawiał większość obcokrajowców w zdumienie. W wieku niespełna czterdziestu lat wyglądałam nadal jak dwudziestolatka. Sama również czułam się dziwnie widząc jak upływ czasu wpłynął na moich dawnych znajomych. Arendelle i jego mieszkańcy to coś innego. Tutaj bywałam często. Natomiast za granicami królestwa nie byłam od czasu zniknięcia mgły. Przyznam, że było trudno ponownie wejść w dworskie życie. Tęskniłam za wolnością, za duchami. Jednak zostałam. Dla Anny. Po tym wszystkim byłyśmy silniejsze i jeszcze bardziej zżyte ze sobą. Kiedy w końcu i ona pogodziła się ze stratą, wróciłam do Puszczy. Raz w tygodniu jechałam do zamku, by sprawdzić, czy z Anią wszystko w porządku. Straciła dawny uśmiech. Straciła błysk w oku, ale czuła się dobrze. W tamtym czasie czułam się jak matka. Opiekowałam się Anną niczym małym dzieckiem. Wszystko powoli wracało do normy. Już wychodziłam na prostą, gdy los postanowił znów mnie wypróbować. Honeymaren została zagryziona przez wilki. Moja przyjaciółka zginęła w męczarniach, w taki podły sposób. Wtedy to ja się załamałam. Nie chciałam przebywać w Puszczy. Opuściłam Ahtohallan. Przez tydzień włóczyłam się po arendellskich lasach, szukając celu. W takim stanie znalazł mnie Bazaltar. Kolejne miesiące spędziłam w Dolinie Żywej Skały, na nowo ucząc się zaufania. Znów powstałam. Znów się odrodziłam. Byłam jako niezdobyta twierdza. Zniszczona, połamana, ale nadal stojąca. Z każdym dniem silniejsza. Jednak tym razem nie powstanę. Nic mi nie pomoże. Dzisiaj królestwo Arendelle po raz kolejny pogrążyło się w żałobie. Dzisiaj zmarła królowa Anna. Byłam przy niej. Patrzyłam na jej śmierć i choć mogłam zawładnąć czterema żywiołami, to nie mogłam jej pomóc. Jako siedemdziesięciolatka moja siostrzyczka odeszła. A ja zostałam sama. Gorące łzy spływały po moich policzkach.

- Już nie chcę, rozumiesz?! – krzyknęłam desperacko do stojącego przede mną Nokka.

Gdzieś z tyłu głowy wiedziałam, że to nastąpi, ale nie byłam gotowa. Nigdy bym nie była. Potrzebuję jej.

- Mam już dosyć! Znajdź kogoś innego!

Perspektywa życia, wiecznego życia bez Anny mnie przeraża. Ona nie była tylko moją siostrą. Była fundamentem mojego istnienia. Moja matka miała dwie córki. Każdy most łączy dwa brzegi. Ja bez niej nie istnieję.  

- Proszę…

To niezmienne jest, że chcę być z tobą na zawsze już…

Tak, wiem, że jestem straszna. Przepraszam za taki depresyjny wpis. Możecie śmiało stwierdzić, że się uwzięłam i widzę same złe cechy tego filmu. Jednak to nieprawda. Serio. Po prostu tak nagle mi wpadło do głowy: Czy Elsa jest teraz nieśmiertelna? Pomyślmy przez chwilę, w pierwszej części dojrzewa i rozwija się jak normalny człowiek. Jednak normalna (w dobrym znaczeniu ;-)) nie jest. Jej ciało inaczej reaguje na zimno. No wiecie, the cold never bothered her anyway. W drugiej części natomiast ona zamarza. Co jeżeli jej ciało w tym momencie zatrzymało rozwój, że tak to ujmę. W końcu ona sama nazywa siebie duchem. Panuje nad żywiołami, a przynajmniej ma nad nimi jakąś tam kontrolę. Jest niemalże boginią. Czy natura może sobie pozwolić na to, by tak potężny człowiek po prostu się zestarzał i umarł? I wiem co teraz myślicie: Przecież Anna też zamarzła! Tak, ale w inny sposób. Jej ciało zostało "zaatakowane". Zresztą ona nigdy nie miała nic z magii w sobie (swojej magii). Za to Elsa teoretycznie nie miała prawa zamarznąć. Może to jest trochę naciągane, ale tak to sobie mniej więcej tłumaczę. W każdym razie, chciałam przyjrzeć się emocjom osoby, która widzi śmierć wszystkich bliskich osób. Teraz druga kwestia, skoro Elsa sama odeszła od siostry, to dlaczego teraz nie może bez niej żyć? Już mówię, uważam, że siostry są ze sobą od urodzenia połączone czymś więcej niż krwią. Jakimś magicznym węzłem. Anna przez wiele lat pukała do drzwi Elsy, choć wiedziała, że to nic nie da. Szukała jej towarzystwa. Coś ją do niej ciągnęło. Na balu koronacyjnym obie były szczęśliwe, że mogą w końcu spędzić razem czas. Nie było żadnych kłótni ani wyrzutów. Dopiero kiedy Anna przyszła ze swoim narzeczonym i Elsa zobaczyła, że ktoś próbuje wykorzystać jej naiwną siostrę (tak, uważam, że Elsa, od początku wiedziała, że coś tu nie gra), to wypłynęły jej złe emocje. To był strach o dobro Ani. Jak dobrze wiemy, księżniczki nie zniechęciło zachowanie siostry i bez namysłu pojechała za nią. Po raz kolejny, coś ją ciągnęło do siostry. Co więcej, Anna po "ataku" Elsy i przebiciu serca, nadal błagała ją o powrót. Na końcu filmu mamy niezbity dowód, że ich miłość jest magiczna. Tylko wielka miłość może rozpuścić lód w sercu - Kristoff kochał Annę, poświęcił się dla niej; Olaf kochał Annę, był w stanie się dla niej roztopić; ale dopiero miłość między siostrami uzdrowiła rudowłosą. W drugiej części mają miejsce podobne sytuacje. Z tego powodu uważam, że siostry mogą żyć tylko obie naraz. Myślę, że Piąty duch to Elsa i Anna razem. Jak Yin i yang. Jego bez drugiego nie istnieje. 

Uff... Trochę powymyślałam, ale właśnie to lubię najbardziej. Fanowskie teorie to świat niezwykły. Wiem, że może moja ma trochę dziur, ale chciałam spróbować potworzyć ciut dla zabawy. 

Co o tym sądzicie? Jak podobał się Wam one-shot? Dajcie mi znać w komentarzach!