Rozdział 1

Witam wszystkich! Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Komentarze mile widziane!



Elsa przechadzała się po swoim zamku. Rzadko udawało jej się znaleźć wolną chwilę, więc cieszyła się ciszą i spokojem. Postanowiła wybrać się na spacer po mieście. Ubrała ciemny płaszcz i założyła kaptur na głowę, by nie wzbudzać niepotrzebnej sensacji swoim przybyciem. Chciała się spotkać z Anną, lecz niestety nie zastała nikogo w jej komnacie.

***

-Witam, Waszą Wysokość - krzyknął jakiś mężczyzna.

- Dzień Dobry, królowo - powiedziała kobieta kłaniając się Elsie.

No tak, nici ze spokojnego spaceru. Dziwnym trafem, nigdy nie udaje jej się przejść niezauważenie. Może to wina lodowych pantofelków? Wszyscy witali ją bardzo radośnie, a ona odpowiadała szczerym uśmiechem. Nagle jednak zauważyła jakieś zamieszanie w porcie. Podeszła bliżej i zobaczyła dwóch mężczyzn. Jeden był bardzo wysoki. Miał czarne, długie włosy spięte w kucyk. Ubrany był w białą koszulę i czarną kamizelkę. Jego buty były brązowe z małym obcasem i sięgały do kolan. Rozmawiał, a właściwie kłócił się z innym podobnie ubranym człowiekiem. Ten drugi miał krótkie, kręcone, jasne włosy. Na ich kamizelkach widniało godło Nasturii.

"Cudownie..." - pomyślała z przekąsem królowa, po czym przystanęła za murkiem.

- Nie sądzisz, że przesadzamy, Caleb? – spytał jeden z nich.

- Czy ty mi się sprzeciwiasz? Oczywiście, że nie przesadzamy! On zasłużył na jeszcze coś gorszego i tak traktuję go ulgowo - odpowiedział podniesionym głosem ciemnowłosy.

- Ale to nasz brat.

- To go nie usprawiedliwia.

- Przecież już dostał nauczkę w Nasturii. Dlaczego musisz go upokarzać jeszcze tutaj?

- Skończ Paul! Hans idzie spotkać się z królową i zmuszę go, by błagał ją na kolanach o wybaczenie! - krzyknął z nienawiścią w oczach.

Elsa, gdy usłyszała imię Hans, omal nie upadła.

"Więc to byli jego bracia. Po prostu świetnie. Tylko delegacji z Nasturii nam tu brakowało. " - myślała Elsa. - "I co ja mam zrobić? Podejść do nich? A może wrócić do pałacu?"

Nie musiała się długo zastanawiać, bo bracia ją zauważyli.

- Witamy Waszą Wysokość – ukłonili się nisko.

- Nazywam się Caleb, a to mój brat Paul – powiedział ciepłym głosem człowiek, który jeszcze przed chwilą krzyczał.

- Witam panów. W czym mogę pomóc?

- Przybywamy z Nasturii i chcielibyśmy prosić o audiencję - odpowiedział Paul.

- Dobrze, więc mogą panowie przyjść do mojego zamku za godzinę?

- Oczywiście.

***

Elsa nerwowo chodziła po sali tronowej. Nie wiedziała czego się spodziewać ani co ma mówić. Dawno nie czuła się w ten sposób. Właściwie odkąd zaczęła w miarę kontrolować swoje moce. Po raz setny spojrzała na zegar. Do spotkania jeszcze dziesięć minut.



Tymczasem w komnacie Anny:

- No i gdzie ten Kristoff? Ile można iść do zamku. Może się zgubił? Och, nawigator od siedmiu boleści - rozmyślała na głos księżniczka.

Mężczyzna właśnie wchodził i słysząc, jak dziewczyna na niego marudzi postanowił dać jej nauczkę. Podszedł do niej od tyłu i wziął ją na ręce.

- Tu jestem! - krzyknął jej do ucha.

- Aaa! Nie rób tego nigdy więcej! - krzyknęła Ania.

- Ładnie to tak obgadywać miłość swojego życia? - spytał blondyn, nie mogąc opanować śmiechu po reakcji dziewczyny.

- Bardzo śmieszne – powiedziała Anna.

Teraz już oboje roześmiali się na dobre. Gdy już udało im się uspokoić, dziewczyna przytuliła się do Krisa.

- Dawno cię tu nie było – powiedziała cicho – Stęskniłam się za tobą.

- Ja za tobą też.

- Ale się ckliwo zrobiło, co?

- No, chyba...

- Mój ty romantyku - zażartowała księżniczka. - Idziemy się gdzieś przejść – zaproponowała.

- Oki.

***

- Wasza Wysokość – do sali wszedł Arthur główny służący królowej - już są.

- No dobrze – Elsa wzięła głęboki wdech – wpuść ich.

- Oczywiście, królowo.

Elsa usiadła na tronie. Dumnie uniosła głowę i czekała na rozwój wydarzeń.