Rozdział 8

Dzień dobry, śnieżynki! Nareszcie przybywam do Was z kolejnym rozdziałem. Trochę spraw się wyjaśni, a trochę skomplikuje. Mam jednak nadzieję, że Wam się spodoba

Miłego czytania!

- Nemo plus magicae – dosłownie „żadnej magii”.

Lars spojrzał na grupę zgromadzoną w jego gabinecie. Była godzina 01:47. Hans obudził go w środku nocy, prosząc o pomoc w wyjaśnieniu całej sytuacji. Helga nalegała, by im towarzyszyć, a Elsa w międzyczasie obudziła Annę. Kristoff został z małym księciem.

- To był ruch społeczny powstały w średniowiecznym Riverlandzie, dążący do detronizacji króla Kita* – kontynuował.

Odczekał chwilę, oczekując reakcji towarzyszy. Nic jednak się nie wydarzyło. Lars nie miał nawet siły, by się zastanawiać, czy puste spojrzenia kobiet i jego brata są spowodowane późną godziną czy brakiem wiedzy na ów temat.

Westchnął cicho i założył okulary na nos. Podszedł do wysokiego regału i wyjął ciemną książkę.

- Kojarzycie baśń o Kopciuszku? – zapytaj, kartkując tekst.

Księżniczka Anna nagle jakby się ożywiła.

- Oczywiście, że tak! Znam ją na pamięć – pisnęła z entuzjazmem. – Jedna noc wystarczyła, by połączyła ich prawdziwa miłość na wieki.

- Nie można zakochać się w jedną noc – parsknęła z niesmakiem Helga.

Nawet w słabym księżycowym świetle połączonym z jedną lichą świecą można było dostrzec rumieniec na twarzy zarówno Anny jak i Hansa. Zgromadzeni jednak uzgodnili cichą decyzję o nieporuszaniu tego tematu.

- Tak, otóż baśń ta jest oparta na historii monarchii w Riverlandzie. Żona króla Kita – królowa Ella pochodziła z plebsu. Wprawdzie krążyły plotki o jej szlacheckim pochodzeniu, zresztą sama się ich mocno trzymała, lecz prawda była taka, że w momencie poznania przyszłego króla jej majątek praktycznie nie istniał. Co więcej, korona przyszłej królowej była już obiecana księżniczce Chelinie z Zaragosy. Mimo tego, Kit po jednym balu, o którym wspomniała księżniczka Anna, ożenił się z Ellą. Nowa królowa cieszyła się znaczną sympatią poddanych, lecz pojawiło się… - Lars niepewnie spojrzał na swoją szwagierkę. – Pojawiło się Nemo plus magicae. Część społeczeństwa zaczęła sugerować, że Ella zaczarowała Kita i zmusiła go do ślubu. Mówiono o niej czarownica, wiedźma. Podobno nawet udowodniono jej powiązania z Wróżką Chrzestną – niesławną heretyczką tamtego okresu. Ogólnie rzecz biorąc była posądzana o stosowanie czarnej magii.

- Nie… to przeczytałam w baśni – skomentowała kwaśno Ania.

Książę Nasturii odnalazł w końcu to, czego szukał. Oczom zebranych ukazał się rysunek herbu. Przedstawiał on godło Riverlandu – złotą lilię na białym tle z koroną oraz skrzyżowane nad nim dwa miecze. Całość okalał czarny, łaciński napis: Nemo plus magicae.

- Z czasem przeciwnicy pary królewskiej stworzyli półtajną organizację. Mówili o sobie: Ci, którzy oczyszczą Riverland z magii.

Elsa uważnie studiowała herb. Zmarszczyła brwi w niepokoju. Coś jej mówiło, że to nie było dyplomatyczne stowarzyszenie.

- Dobrze, ale co to wszystko ma wspólnego ze mną? – zapytała. – Riverland nie leży obok Arendelle, a nasz ród nie jest spokrewniony z rodem de Chambes.

- Zgadza się. Chodzi o to, że Nemo plus magicae nie ograniczyło się tylko do Riverlandu. Z czasem stało się ruchem ponadnarodowym głoszącym ogólną walkę z magią.

Lars przewracał kolejne strony, pokazując nowe herby. Każdy był zbudowany na tej samej zasadzie. W centralnej części godło królestwa a wokół miecze oraz napis. Corona, Genovia, Vakretta, Auradon…

- Nasturia? – powiedział zdziwiony Hans, widząc dobrze sobie znanego lwa.

- Owszem. Nawet Nasturia – potwierdza Lars. – Do teraz nie znamy dobrze skali tego… przedsięwzięcia. Problem w tym, że ruch zaniknął wiele wieków temu. Boję się, że możemy być świadkami wielkiego odrodzenia.

***

- Jeśli dobrze to rozegram, Jacob zasiądzie na tronie Arendelle – powiedział Caleb, odpalając cygaro.

Charlotta spojrzała na niego beznamiętnie i otworzyła okno. Świeże, poranne powietrze wpadło do komnaty mieszając się z wonią tytoniu.

- Skąd taki pomysł? – zapytała jakby z przymusu.

- Królowa nie ma dzieci i szczerze wątpię, że to się kiedykolwiek zmieni.

Księżna próbowała zebrać myśli, lecz kręciło jej się w głowie. Caleb zatruwał powietrze, a ciasny gorset odbierał jej możliwość głębszego oddechu.

Ma zdecydowanie za grubą talię, wiążcie jej ten gorset ciaśniej.

- Przecież księżniczka Anna ma syna i jest w drugiej ciąży.

- On jest tylko siostrzeńcem królowej, tak jak Jacob jest bratankiem króla.

- Hans nie jest królem.

Następca tronu chodził po pokoju, głośno stąpając ciężkimi butami. Dym unosił się dookoła.

- Będzie. Elsa w końcu się złamie, zobaczysz. Ojciec na pewno o to zadba.

Diamentowy naszyjnik księżnej zdawał się uciskać jej szyję. Co minutę coraz mocniej. Chciała uciec.

- Załóżmy, że ten plan się uda jakimś cudem…

Caleb prychnął.

- Oczywiście, że się uda.

- Załóżmy – kontynuowała niestrudzona. – Co z Nielsem?

- Słucham?

- Co z Nielsem? Jacob dostanie koronę Nasturii po twojej śmierci, a teraz jeszcze chcesz mu zapewnić tron Arendelle? Pamiętaj, że masz dwóch synów. Co jeżeli zaczną się kłócić?

- Wtedy zwycięży najsilniejszy.

Kobieta prawie nie wierzy, że nadal się dziwi. Po trzynastu latach życia z Westergaardami powinna się już przyzwyczaić.

- Jak możesz tak mówić? To są twoi synowie! Nigdy nie powinniśmy prowadzić do walk między nimi – powiedziała to głośno i z przekonaniem. Powiedziała to, bo jednak się dziwi. Powiedziała to, bo w sercu nosi nazwisko Renaldi a nie Westergaard.

- Monarchowie przypominają sobie o więzach rodzinnych tylko w interesach. Gdy chodzi o władzę krew nie ma znaczenia.

Charlotta spojrzała na niego z obrzydzeniem.

- Jesteś taki sam jak twój ojciec – wycedziła.

- Schlebiasz mi.

***

Czwarty dzień na wyspach okazał się być niezwykle nudny dla Tristana. Mama i ciocia były nerwowe i co chwilę gdzieś znikały. Tata i wujek Hans zamknęli się w bibliotece, a Olafa przy nim nie było, bo został w Arendelle. Jego niania Emma źle się poczuła, więc do opieki nad nim oddelegowano frøken Noredal. Kobieta nigdy nie zajmowała się małymi dziećmi i zupełnie nie wiedziała co robić.

- Nudzi mi się – głośno oświadczył książę.

W oczach Sonji pojawiła się panika.

- Ymm… Może… Może pójdziemy się pobawić na dwór?

Tristan w zdziwieniu uniósł swoje delikatne, dziecięce brwi.

- Ale pada deszcz – stwierdził, przykładając policzki do zimnego szkła okna.

- Och, tak, masz rację.

Krople spływały po wysokich oknach nasturiańskiego pałacu. Choć deszcz był zmorą dla młodego Bjorgmana, mieszkańcy królestwa traktowali go niczym najdroższy dar z nieba. Na wyspach rzadko kiedy padało. Słońce grzało mocno, a woda pojawiała się od czasu do czasu. Lokalni chłopi z trudem opiekowali się swoimi uprawami. Susza zdawała się nie dotykać jedynie królewskich ogrodów.

- To może pogramy w coś? – nadal trudziła się Sonja.

Tristan stanął na jednej nodze i delikatnie pomachał drugą. Robił tak zawsze, gdy głęboko się zastanawiał. A raczej, gdy kombinował jakiś kolejny kłopotliwy plan. Emma wiedziała, że to bardzo zły znak.

- Chcę iść do Leona – stwierdził w końcu malec.

Pierwszy syn Linusa i Hanny był rówieśnikiem księcia Arendelle. A wiadomo, że co dwie głowy to nie jedna. Razem na pewno wymyślą coś ciekawego.

Pani admirał jęknęła cicho. Teraz będzie miała na głowie nie jednego dzieciaka, ale dwóch. Zrezygnowała z małżeństwa i potomstwa we wczesnych latach swej młodości. Wiedziała, że to nie jest życie dla niej. Otwarte morze, niebezpieczeństwa i szermierka – to jest to co nadaje jej istnieniu sens. A nie pogoń za malcami. Hans dostanie niezłą nauczkę za to, że ją w to wplątał.

***

- Elso, czego my właściwie szukamy? – zapytała Helga.

One wraz z Anną od nocy w zasadzie nie opuszczały gabinetu Larsa. Jedynie co jakiś czas jedna z nich wybierała się po kawę lub zajrzeć do Tristana.

- Odpowiedzi – rzekła zdawkowo królowa.

Helga mruknęła niezadowolona. Chciała pomóc Elsie. Nawet bardzo. Te chwile spędzone w jej otoczeniu mówiły jej, że to dobra kobieta. Jednak wiedziała, że znalezienie c z e g o k o l w i e k  w miejscu pracy jej męża graniczy z cudem. Tylko Lars umiał poruszać się w tym chaosie, lecz on wyjechał do miasta odszukać przyjaciela, który może im pomóc.

- Panna Noredal i Tristan nie wydają się dobrze bawić – powiedziała Anna, wchodząc do pomieszczenia.

Ciężkie drzwi zamknęły się z hukiem.

- Hans twierdził, że da sobie radę. Ja mu wierzę – skomentowała Elsa.

- Dlaczego polecił wam admirała, by zaopiekował się dzieckiem? – zdziwiła się księżna.

- Hans i Sonja się przyjaźnią – odpowiedziała Ania, siadając na krześle i biorąc duży łyk kawy.

Helga zmarszczyła brwi.

- Nie przeszkadza ci, że twój mąż przyjaźni się z… kobietą?

Królowa przerwała poszukiwania i spojrzała na brunetkę.

- Dlaczego miałoby mi to przeszkadzać? Ufam mu.

- To samo mówiła Lene zanim… A zresztą nieważne. Hanna nadal w to wierzy.

Elsa i Anna posłały sobie skonsternowane spojrzenia, ale nic nie powiedziały.

 

Kolejne minuty mijały, a w głowach rodziło się więcej pytań niż odpowiedzi.

- Po co Larsowi tyle książek? – zapytała księżniczka Arendelle. – Połowa z nich w ogóle nie dotyczy historii powszechnej, tylko jakiś ludowych wierzeń.

Helga zatrzymała się. Przełknęła i zwilżyła usta. Chyba pora sparzyć Królową Śniegu. Jeśli chce przetrwać na wyspach, musi przebić bańkę.

- Hans ci nie powiedział? – zwróciła się do Elsy cicho, jakby badając grunt.

- O czym?

Księżna Nasturii zrozumiała, że pora na opowieść, która zmieni postrzeganie przeszłości przez dwie pozostałe kobiety w pokoju. Czuła się trochę jak swój mąż przedstawiając historię, którą słyszała setki razy.

- Chodzi o legendę o powstaniu Nasturii i pierwszych Westergaardach. Podobno historia ta wydarzyła się w XIII wieku. Wszystko zaczęło się od pary książęcej osiadłej na ternach dzisiejszego królestwa – Erica oraz Ariel. Księżna zwana przez męża Arielką pochodziła z sąsiedniego państwa i była trzynastą córką króla Trytona. Miała sześć sióstr i sześciu braci, ale od dzieciństwa zajmowała szczególne miejsce w sercu ojca. Nie chciał wydać jej za mąż. Jego marzeniem było, by została przy nim aż do śmierci. Jednak podczas podróży Erica po Nordsøen miał miejsce sztorm, w wyniku którego książę omal nie utonął. Legenda głosi, że to właśnie Arielka go uratowała. Para niemal natychmiast się w sobie zakochała, ale król nie zgodził się na oddanie córki. Mówi się, że zrozpaczona księżniczka sprzedała swoją duszę morskiej wiedźmie, by zwieść ojca i być z ukochanym. Czar zadziałał, lecz na ród Erica i Ariel – pierwszych Westergaardów została nałożona klątwa. Według niej trzynasty dziedzic doprowadzi do upadku królestwa i spowoduje cierpienie równe tęsknocie Trytona za ukochanym dzieckiem. **

- Ale… Hans jest trzynasty – wymamrotała Anna.

Helga pokiwała głową.

- Dlatego się nad nim znęcali. Król się go po prostu boi – powiedziała z niedowierzaniem Elsa.

- Tak. A te wszystkie legendy i wierzenia – księżna omiotła dłonią cały gabinet – Lars chciał udowodnić, że to wszystko bzdury. Chciał uratować Hansa.

***

- Jak mogłaś na to pozwolić?

Herbata zadrżała z powodu mocnego uderzenia drzwi, a para unosząca się z imbryku zniknęła pod wpływem zimnego podmuchu powietrza.

Królowa Arendelle była zła.

- Josefine, zostaw nas same – Anaillise spokojnie zwróciła się do swojej synowej.

Czarnowłosa posłusznie wstała i skierowała się do wyjścia, lecz zdążyła posłać królowej matce zaniepokojone spojrzenie.

- A może… - zaczęła, lecz starsza kobieta unosiła dłoń.

- Poradzę sobie.

Po tych słowach żona Vincenta ostatecznie opuściła komnatę.

Głuchą ciszę przerwało stukanie obcasów Elsy o marmurową posadzkę. Zbliżając się do matki Hansa, próbowała uspokoić drżenie rąk. Krew gotowała jej się w żyłach, lecz jej skóra była śmiertelnie lodowata. Opuszki palców piekły. Moc jakby błagała o uwolnienie.

- Patrzyłaś bezczynnie na cierpienie syna z powodu jakiejś przeklętej legendy sprzed sześciuset lat? – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Oczy Anaillise ponownie zaszły mgłą.

- Więc już wiesz – odrzekła gładząc rubin na swej szyi. – Hans ci powiedział?

- Nie. Helga to zrobiła. Myślę, że i tak wiem mniej niż powinnam.

- To nie jest twoja sprawa, dziecko.

Elsa prychnęła lekceważąco.

- Jak to nie jest moja sprawa? Chodzi o mojego męża. Nie umiem nie działać, gdy osobom, które kocham dzieje się krzywda.

Królowa Nasturii skrzywiła się na słowa synowej. Mroczne obrazy z przeszłości znów nawiedziły jej umysł.

- Nie mogłam nic zrobić – powiedziała łamiącym się głosem.

- Jesteś jego matką. Powinnaś coś zrobić.

Anaillise zdawało się, że słyszy płacz dziecka, niosący się po pustych korytarzach.

- Ja po prostu – zaczęła już łagodniej Elsa, widząc rozpacz kobiety – wiem, co to znaczy cierpieć w dzieciństwie. I boli mnie, że Hans musiał przejść przez to piekło bez powodu. Może gdyby to wszystko potoczyło by się inaczej on… A wtedy my…

Może Hans nie byłby zbrodniarzem.

- Hans podejmował w życiu własne decyzje. Nie obarczaj mnie jego winami.

Brunetka niemalże czuła na nowo wszystkie rany na sercu.

- Obarczam cię twoimi winami. Nie było cię przy nim.

- Iduny też nie – rzekła starsza kobieta, patrząc w przestrzeń.

Elsa zamarzła na chwilę.

- Słucham? – spytała.

- Iduny też nie było przy tobie.

Łzy nagromadziły się w błękitnych oczach.

- To co innego.

- To dokładnie to samo, Elso. Wiem o przepowiedni.*** Wiem, dlaczego cię zamknęli. Bali się tak samo jak my. Nie tylko Silkeborg ma swoje grzechy.

- Mama mnie kochała – wyszeptała blondynka, kręcąc głową.

- Wierzę. I ja kocham swoich synów. Jednak obie popełniłyśmy niewybaczalne błędy. Pamiętaj, aby nie iść naszą ścieżką.

***

Pod wieczór niebo się rozpogodziło i Nasturię czekał przepiękny zachód słońca. Odcienie czerwieni i żółci barwiły horyzont, a morze niczym lustro odbijało ten pejzaż. Drewniany pomost umieszczony za zamkiem wchodził w ten krajobraz, sprawiając, że osoba będąca na nim czuła się częścią tego wszystkiego.

Właśnie dlatego stanowił on ulubione miejsce księcia Hansa na całej wyspie w czasach jego młodości. Teraz po niemal pięciu latach z dala od rodzinnego królestwa nadal było tu tak spokojnie jak kiedyś. Mężczyzna czasem aż nie mógł uwierzyć, że nadal znajduje się na zatłoczonym Silkeborg.

- Powiesz mi o czym myślisz? – delikatny głos sprawił, że na jego ustach mimowolnie pojawił się uśmiech. Teraz był już pewien, że jest w raju.

- Jeśli zgodzisz się obejrzeć ze mną zachód słońca – odpowiedział wskazując na miejsce obok niego.

Kobieta zdjęła pantofelki i ostrożnie usiadła na skraju jeszcze wilgotnego pomostu, zanurzając stopy w zimnej wodzie. Oparła głowę na ramieniu księcia i westchnęła z ulgą.

- Więc? O czym myślałeś? – zapytała, wdychając zapach morza.

- O przeszłości. Często tu przychodziłem, by uciec od wszystkiego. Oglądałem zachód i miałem nadzieję, że kiedyś zniknę tak jak słońce.

- Też tak robiłam, wiesz? – Hans spojrzał na żonę z zainteresowaniem. – Siadałam przy oknie mojego pokoju i obserwowałam zorzę polarną. Chciałam wzlecieć w powietrze i tańczyć razem z nią na niebie.

Chwilę spędzili wsłuchując się w szum morza, rozmyślając nad swoimi słowami.

W pewnej chwili Elsa rzekła:

- Myślę, że powinniśmy skrócić naszą wizytę. Moglibyśmy już na początku przyszłego tygodnia popłynąć do Henrika i Adelaide.

Zgodnie z początkowym planem rodzina z Arendelle miała spędzić dwa tygodnie na Silkeborg, a dopiero później odwiedzić pozostałe wyspy.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Najpierw ten cały zamach, a teraz jeszcze atak w nocy. Ja… Myślałam, że tutaj będziemy bardziej bezpieczni niż w Arendelle, ale chyba się myliłam.

Hans objął królową ramieniem i pocałował czubek jej głowy.

- Przepraszam, że chcę cię zabrać z domu – wyszeptała w jego koszulę.

Książę odsunął się od niej i uważnie się jej przyjrzał. Jej przepyszne, delikatne jak puch włosy spadały kaskadą na ramiona niczym śnieg zalegający w górach. Jej hipnotyzujące oczy przypominały głębokie wody fiordu. Jej fioletowa usta wyglądały jak flaga królestwa i sprawiały, że nieraz nazywał ją kusicielką. A jej skóra – jej piękna, pachnąca skóra była biała i nieskazitelna jak chmury na niebie. Jak objęcia były jak Arendelle. Zimne niczym chłodna bryza a zarazem tak czułe. Ona cała była Arendelle. Sprawiła, że najpierw pokochał ją, a potem królestwo. Przypominała dom.

- Ty jesteś moim domem – powiedział cicho, jakby zdradzał największą tajemnicę.

 

 

* Oczywiście czerpałam inspirację z baśni oraz disney’owskiej wersji „Kopciuszka”

** A tutaj posłużyłam się „Małą Syrenką”

*** Chodzi o piosenkę usuniętą z pierwszej części „Krainy Lodu” - Spring Pageant

 

Obrazek należy do mnie.